Źródło: tutaj

Polska - Irlandia Płn 1:0

Bawię się ze stroną UEFA w europredictor, jak do tej pory nie przewidziałam żadnego z wyników. Właśnie - do tej pory ;D Postawiłam Jokera na dzisiejszy wynik ;)

Link: tutaj

- Kogo polscy piłkarze nie chcieliby spotkać w drugiej rundzie?
- Kibiców na Okęciu... ;P

Drużyna A

Dowcip na krawędzi...

- Jak sprawić, żeby Czechy miały dostęp do morza?
- Zaanektować ;P

Najlepszy komentarz ever...

"Ten koleś, polski koleś wygrałby wojnę z trzema ludźmi, dzieckiem, koniem na trzech nogach i dwiema broniami, ledwo znam kolesia ale powierzyłbym mu moje życie"

Kojot ;)

BYŁA HOLANDIA, BYŁA LITWA,

POZOSTAŁA NAM MODLITWA ;P

Święty Stanisław Papczyński

Dzisiaj kanonizacja ojca Stanisława Papczyńskiego, spowiednika króla Jana Sobieskiego.

O. Stanisław Papczyński urodził się w chłopskim domu 18 maja 1631 r. w Podegrodziu. Nadano mu imię Jan. Nie wyróżniał się niczym szczególnym, kiedy pasał ojcowskie stada na łąkach nieopodal domu rodzinnego. Miał kłopoty z opanowaniem czytania i pisania. Jednak, jak już niejednokrotnie stwierdzono, siła i wielkość człowieka nie w tym leżą, czego nie może, lecz w tym, czego dokona mimo wielu przeciwności. Dlatego też warto wspomnieć, że z dziecka, któremu nauka przychodziła z trudem, wyrósł młodzieniec kończący z powodzeniem szkoły, głównie kolegia jezuickie w Nowym Sączu, Jarosławiu, Podolińcu, Lwowie i Rawie Mazowieckiej. W wieku 23 lat Jan Papczyński był młodym, wykształconym człowiekiem ze wspaniałymi perspektywami na przyszłość. Rodzice wyszukali mu piękną, posażną kandydatkę na żonę. On jednak marzył o czymś zupełnie innym. W lipcu 1654 roku opuścił dom rodzinny. Przyjął habit w zakonie pijarów i otrzymał imię Stanisław od Jezusa Maryi. Po roku udał się na studia teologiczne do Warszawy, gdzie 22 lipca 1656 roku złożył śluby zakonne.

Następny etap w życiu „niewolnika Maryi”, jak sam o sobie mówił Papczyński, rozpoczął się w marcu 1661 r. Wtedy to w Brzozowie koło Krosna otrzymał z rąk bpa Stanisława Sarnowskiego święcenia kapłańskie. Przez pewien czas pracował jako wykładowca retoryki, ale na tym nie poprzestał. Poświęcił się kaznodziejstwu i posłudze w konfesjonale. Najsłynniejszym z jego penitentów był nuncjusz apostolski Antoni Pignatelli, późniejszy papież Innocenty XII.

 Rok 1670 był rokiem przełomowym w życiu Stanisława Papczyńskiego. W tym czasie opuścił on zakon pijarów. Dlaczego zrezygnował z życia wśród braci, którzy przez 14 lat byli jego rodziną? Założyciel Zgromadzenia Księży Marianów uważał, że niektórzy z pijarów odstąpili od pierwotnej gorliwości w zachowywaniu ślubów, że zbyt wiele swojego czasu poświęcali na doczesne przyjemności. On sam ponowił przyrzeczenie trwania w ścisłym zachowywaniu rad ewangelicznych. We wrześniu 1671 r. przywdział biały habit mający symbolizować nieskalaną czystość Matki Bożej. Chciał Ją naśladować do końca życia. Pragnął założyć zakon męski poświęcony czci Maryi Panny Niepokalanej. Zostaje pierwszym zakonodawcą w Polsce. Realizacja tego pragnienia zajęła mu następnych kilkanaście lat.
W przygotowanej przez siebie regule napisał: „Wierzę we wszystko, w co wierzy święty Kościół rzymski…, a przede wszystkim wyznaję, że Najświętsza Matka Boża Maryja została poczęta bez zmazy pierworodnej”, choć w owym czasie ta prawda nie była jeszcze uroczyście zdefiniowana jako dogmat wiary. Drugi istotny punkt w projekcie reguły był związany z mistycznymi przeżyciami założyciela Zgromadzenia Księży Marianów, dotyczącymi wstawiennictwa za zmarłych. Swoim współbraciom zalecał: „Módlcie się bracia za dusze czyśćcowe, bo nieznośnie cierpią męczarnie”. Wiedział, że wielu żołnierzy umiera bez pojednania z Bogiem. Zdawał sobie sprawę także z tego, że wielka rzesza ludzi umierała wskutek częstych epidemii. Głosił, że obowiązkiem chrześcijanina jest dopomagać im modlitwą. Swoim współbraciom wyznaczył także inne zadania apostolskie. Chciał, by wspierali proboszczów w słuchaniu spowiedzi i głosili kazania wśród grup najbardziej zaniedbywanych pod względem religijnym.

Dzień 24 października 1673 r., w którym bp Jacek Święcicki zatwierdził istnienie młodej wspólnoty w Puszczy Korabiewskiej w oparciu o „Regułę życia” i swoje zalecenia powizytacyjne, przyjmowany jest jako początek zgromadzenia. Bardzo ważną rolę w życiu rozwijającej się wspólnoty odegrał bp Stefan Wierzbowski, który w roku 1677 powierzył jej kościół Wieczerzy Pańskiej z przyległym klasztorem w Górze koło Warszawy. Dwa lata później instytut ojca Papczyńskiego został erygowany przez tegoż biskupa na prawie diecezjalnym. Wtedy to ojciec Papczyński ruszył pieszo do Rzymu, by uzyskać również aprobatę papieską dla swojego zgromadzenia. Pielgrzymka zajęła mu kilka miesięcy. Pobyt w Świętym Mieście nie przyniósł oczekiwanych rezultatów, bo w tym czasie zmarł papież Aleksander VIII, a po jego śmierci nastąpiło najdłuższe w XVII wieku konklawe. Po pół roku pobytu w Rzymie ojciec Papczyński, przynaglony niedomaganiami zdrowotnymi, wrócił do Polski, a do nowego papieża skierował jednego z zakonników - ojca Joachima Kozłowskiego. On to, po pokonaniu wielu przeciwności, uzyskał zgodę papieską. Ojciec Święty Innocenty XII aktem „Exponi nobis nuper” ogłosił w 1699 r., że marianie otrzymują Regułę Dziesięciu Cnót Najświętszej Maryi Panny i przyłączeni zostają do zakonu franciszkanów reformatów. Ofiarowana marianom reguła zgadzała się z tą, którą napisał ojciec Papczyński i odpowiadała idei jego zakonu.
Ojciec Joachim wrócił do Polski z radosną nowiną wiosną 1701 r. Dnia 6 czerwca ojciec Papczyński na ręce nuncjusza apostolskiego złożył uroczyste śluby, a miesiąc później przyjął je od swoich współbraci.

Błogosławiony Stanisław od Jezusa Maryi Papczyński zmarł 17 września 1701 r. w Górze Kalwarii już jako przełożony generalny zakonu marianów.

Parafia Podegrodzie

Już jutro kanonizacja ojca Stanisława Papczyńskiego, trochę o jego parafii, która obchodziła 1000lecie.

Początki osady sięgają początków chrześcijaństwa w Polsce. Potwierdzają to pośrednio wykopaliska przeprowadzone przez Instytut Archeologii UJ w Krakowie. Potwierdzają też istnienie z epoki przedchrześcijańskiej grodu z Naszacowicach nad rzeką Słomka. Stary Słownik Geograficzny Królestwa Polskiego podaje datę 1014 rok.

Choć jest to data raczej hipotetyczna, to wiadomo, że w pierwszej połowie XIII w. była tu osada o charakterze miejskim, przeniesiona następnie do Starego Sącza.

Miejscowość położona jest przy sławnej historycznej drodze "Via Magna" z Węgier do Opatowca i Wiślicy, w Kotlinie Sądeckiej. Nieopodal Poprad wpada do Dunajca. Podegrodzie to dawna stolica Lachów Sądeckich.

Parafia Podegrodzie, która należy do najstarszych w diecezji tarnowskiej, powstała prawdopodobnie w XI wieku. Pierwsza wzmianka pochodzi z 1310 roku. Kardynał Zbigniew Oleśnicki w 1448 roku powierzył na stałe duszpasterstwo w parafii prałatowi archidiakonowi kolegiaty św. Małgorzaty w Nowym Sączu. Od 1791 roku ponownie w parafii rezydują proboszczowie.

W 1580 roku został przy parafii ufundowany szpital przez Felicję Rolczankę, a przed rokiem 1596 zbudowano szkołę parafialną. Parafia Podegrodzie była niegdyś parafią dość rozległą sięgającą od Gabonia po Wysokie. Dziś licząca ponad 4 tyś. wiernych obejmuje: Gostwicę, Stadła, Wyglanowice, Naszacowice, Juraszową, Rogi, Mokrą Wieś oraz Podegrodzie.

Kościół parafialny pod wezwaniem św. Jakuba Apostoła Starszego, został zbudowany w latach 1830 - 1835 na miejscu dawnego kościoła, który spłoną wraz plebanią w 1822 roku. Obecny kościół konsekrował biskup tarnowski  J. Pischtek 27 VIII 1835 roku. W swej historii wielokrotnie był odnawiany, zwłaszcza przez ks. Józefa Alberskiego. Obecnie, dzięki trosce ks. Proboszcza Józefa Wałaszka i ofiarności parafian, kontynuowane są prace we wnętrzu świątyni, gdzie została wykonana nowa polichromia.

Charakteryzując budynek obecnej świątyni trzeba zaznaczyć, że jest to kościół późnoklasyczny, z cegły, otynkowany, kryty blachą. Trzynawowy, halowy, z węższym prezbiterium zamkniętym półkoliście, po którego bokach usytuowane są dwie symetryczne kwadratowe przybudówki, mieszczące zakrystię i przedsionek. Od frontu kwadratowa wieża, objęta wraz z dwoma pomieszczeniami po jej bokach bryłą korpusu; z boku od pn. przybudowana czworoboczna kaplica. Wnętrze nakryte sklepieniami kolebkowymi i żaglastymi ; poszczególne przęsła naw wydzielone gurtami. Elewacja frontowa w części środkowej nieznacznie zryzalitowana, zwieńczona trójkątnym gzymsowanym przyczółkiem, rozczłonkowana czterema pilastrami, dekorowana pseudorustyką. Wieża wtopiona częściowo w dach korpusu, o podziałach pseudorustykowych i oknach ujętych pilastrami, zwieńczona hełmem baniastym z latarnią. Na korpusie dachy wielospadowe, z niewielką czworoboczną wieżyczką na sygnaturkę.

Jeśli chodzi o wnętrze świątyni i jej wystrój, to w prezbiteriu znajduje się ołtarz główny klasycystyczny z 1865 roku (proj. Alojzy Pazdanowski); w nim obraz św. Jakuba Starszego Apostoła namalowany w 2006 roku przez Kazimierza Twardowskiego, oraz drugi obraz tego samego artysty, Niepokalane Poczęcie NMP.

Są także dwa boczne ołtarze, z przełomu XVII-XVIII wieku, które zostały poddane gruntownej renowacji. Jeden z nich to ołtarz św. Józefa, natomiast drugi św. Anny Samotrzeć.  U wejścia do prezbiterium znajduje się chrzcielnica marmurowa, barokowa datowana na XVII wiek. W nawie głównej ambona z płaskorzeźbami ewangelistów na parapecie z XIX wieku. Są także obrazy: NMP Królowa Polski i O. Stanisław Papczyński, mal. 1956 Czesław Lenczowski, rzeźby: grupa Nawiedzenia, późnorenesansowa XVI-XVII w.; dwa posągi śś. Biskupów, barokowo ludowe XVIII w.; Chrystus Ukrzyżowany XVIII w.; Chrystus u słupa, barokowo-ludowy XVIII w.; krucyfiks procesyjny XVIII w. Na wieży znajdują się trzy dzwony.

Na terenie parafii znajdują się liczne kaplice. Pierwsza z nich przy kościele - kaplica poświęcona Bł. O. St. Paczyńskiemu, w której od roku 2007 spoczywają jego relikwie.

Kolejna p.w. św. Anny w Podegrodziu - zbud. 1631 lub 1695, odnawiana 1936 oraz w 2008 roku. Jest to kaplica z kamienia, otynkowana, kryta blachą. Prostokątna, zamknięta półkoliście. Wewnątrz strop. Fasada nieznacznie poszerzona, z uskokowym szczytem, a w nim wnęka z krucyfiksem. Dach siodłowy, na nim ośmioboczna wieżyczka na sygnaturkę z hełmem baniastym. Wewnątrz ołtarz barokowy z XVII w., w nim obraz św. Anny Samotrzeć z 1631 r. z postacią fundatora. Kaplica otoczona jest starym murem kamiennym.

Ponadto dwie kaplice w których w niedziele sprawuje się Msze św. Pierwsza z nich to kaplica św. Józefa Oblubieńca w Gostwicy, która jest w budowie, oraz druga w Naszacowicach p.w. św. Urszuli Leduchowskiej, która jest w stanie surowym.

Należy również dodać, że na terenie całej parafii znajduje się wiele kapliczek i krzyży przydrożnych, a wśród nich kapliczka w Mokrej Wsi p.w. św. Jana Nepomucena, zbud. w 1820 r., z kamienia, otynkowana, kryta blachą. Wewnątrz rzeźba św. Jana Nepomucena, barokowo-ludowa, zapewne z czasu budowy kaplicy, oraz druga p.w. MB Śnieżnej, murowana, wybud. w 1890 roku i wiele innych.

Źródło: tutaj

Podegrodzie

Już w niedzielę kanonizacja podegrodzianina Stanisława Papczyńskiego, więc parę słów o Podegrodziu. Wychowałam się w tych okolicach, zawsze z sentymentem tam wracam. Nie ukrywam, że chętniej wracałam w te miejsca kiedy żyła moja babcia.

Gmina Podegrodzie położona jest na lewym brzegu Dunajca, w centrum pięknej Kotliny Sądeckiej. Leży na wysokości ok. 340 m npm. Oddalona jest od Nowego Sącza o około 12 km. Graniczy z gminami: Chełmiec, Stary Sącz, Łącko i Łukowica. Gmina Podegrodzie posiada piękną rzeźbę terenu, leżąc w zalewowej dolinie Dunajca. Otoczona jest przez fliszowe wzgórza, porozcinane licznymi wąwozami, strumieniami i lasami. Środowisko naturalne cechuje bogactwo fauny i flory. Tutejsze lasy, łąki, strumienie i wzgórza posiadają naturalny urok dzikości.

Pierwsze ślady obecności człowieka na terenach Podegrodzia pochodzą z okresu paleolitu górnego (ok. 20 tys. lat p.n.e.). W epoce brązu przez tereny Sądecczyzny, prowadził szlak handlowy, którym transportowany był bursztyn. Dzięki wymianie handlowej pojawiły się nowe przedmioty wykonane z brązu oraz naczynia gliniane, charakterystyczne dla sztuki romańskiej.

W ostatnich wiekach p.n.e., duże wpływy miały kultury: łużycka i celtycka. Wtedy pojawiły się odnalezione m.in. w Podegrodziu przedmioty codziennego użytku, a także uzbrojenie i zapinki.

Pod koniec X w. Sądecczyzna weszła w skład formującego się państwa Polskiego. Pierwszą siedzibą kasztelana sądeckiego był gród w Naszacowicach. Po jego spłonięciu, kasztelania przenosi się do Sącza Podegrodzkiego, gdzie siedzibą jest początkowo gród "Zamczysko". Istnienie grodu kończy gwałtowny pożar. Centrum osadnicze Sądecczyzny przesuwa się o kilkaset metrów na południe, na wzgórze "Grobla". W tym samym czasie na sąsiednim wzniesieniu staje kościół datowany na 1014 (data ta była wyryta na drzwiach wejściowych). Mieściła się tu najstarsza i największa parafia, powołana za panowania Bolesława Chrobrego w 1014 r. Gród "Grobla" trzy razy uległ spaleniu i trzy razy był odbudowywany. Zabudowa Podegrodzia ciągnęła się w kierunku północnym między obydwoma grodami. Ważniejszymi kasztelanami sądeckimi, którzy rezydowali w Sączu Podegrodzkim byli Jan Zaprzaniec, Chwalisław, Dzierżykraj i Wydżga.

W 1241 Sączowi Podegrodzkiemu wiele zniszczeń przyniósł najazd Tatarów. Przełomowym wydarzeniem było darowanie Sądecczyzny przez Bolesława Wstydliwego św. Kindze, jako rekompensatę za przeznaczenie jej posagu na odbudowę Małopolski po najeździe tatarskim. Nastąpiły wówczas istotne zmiany - lokowany został Stary Sącz (w 1278). Położenie przy szlaku handlowym wzdłuż Popradu spowodowało przejęcie wszystkich funkcji jakie sprawował dotychczas Sącz Podegrodzki przez nowe miasteczko.

W 1273 w dokumentach pojawia się nazwa Podegrodzie, jako wiejska osada, której pierwszym sołtysem był Pysz. Po założeniu w 1280 przez św. Kingę Klasztoru Klarysek w Starym Sączu, wieś weszła w skład posiadłości "Panien starosądeckich"

W 1373 królowa Elżbieta Łokietkówna wprowadziła prawo niemieckie we wszystkich dobrach klasztornych. Określone zostały wówczas wysokości czynszów, które zobowiązani byli płacić mieszkańcy wsi. Mieszkańcy płacili także na rzecz biskupstwa krakowskiego tzw. "świętopietrze". Sołtysem Podegrodzia w tym okresie był Jan Gostwicki.

W 1448 biskup Zbigniew Oleśnicki podniósł parafię św. Małgorzaty w Nowym Sączu do rangi kolegiaty, tworząc archidiakonat Sądecki. Wyposażył ją dobrami podegrodzkiej parafii, a ta tym samym przestała być jednostką samodzielną.

XVI w. przyniósł wsiom klasztornym duże zmiany. Powszechną formą stała się gospodarka folwarczno - pańszczyźniana. Stopniowo likwidowane były sołectwa, chłopów usuwano z ziemi i zakładano nowe folwarki. Wówczas położenie chłopstwa uległo znacznemu pogorszeniu. Nowi dzierżawcy folwarków zwiększyli pańszczyznę, chcąc osiągać jak największe zyski. Ograniczono im także wolność osobistą: m.in. nie mogli opuszczać miejsca zamieszkania bez zgody właściciela.

Na XVI w. przypada także powstanie pierwszej w Podegrodziu szkoły. Była to szkoła parafialna.

W 1631 wybudowana została Kaplica św. Anny. W tym również roku na świat przychodzi założyciel zakonu Marianów bł. Stanisław Papczyński.

W latach 1708-1710 Podegrodzie nawiedziła epidemia dżumy. Zmarło wówczas około 165 mieszkańców wsi.

Po I rozbiorze Polski (1772) Sądecczyzna weszła w skład państwa Austriackiego. W 1781 cesarz Józef II rozpoczął akcję kolonizacyjną. Jego pierwszym krokiem była konfiskata dóbr ziemskich Klarysek starosądeckich. Koloniści pochodzili głównie z południowych Niemiec. W 1784 w Podegrodziu osiedliło się pięć rodzin ewangelickich.

W 1789 akcja kolonizacyjna została przerwana. Polacy odkupywali od Niemców gospodarstwa, część kolonistów wyjechała, a część pozostała i spolonizowała się.

Sytuacja chłopów za panowania Austriaków nieco uległa poprawie. Mogli uczyć się rzemiosła, zmieniać zawód i zawierać małżeństwa bez zgody pana. Jednak nadal nie można im było samowolnie przeprowadzać się.

W XVIII w. Podegrodzie było wsią dobrze zagospodarowaną, znajdowały się tu siedziby cechów wiejskich, skupiających rzemieślników różnych specjalności (m.in. garncarzy, szewców i kowalów). Pod względem gospodarczym był to region wybitnie rolniczy, co sprzyjało także hodowli.

W 1791 przywrócono została ponownie parafia, stając się ponownie odrębną jednostką, a w 1831 wybudowano obecnie istniejący murowany kościół na miejscu dawnego, drewnianego, który spłonął.

Na przełomie XIX i XX w. do życia powołano wiele instytucji: w 1883 powołano Straż Pożarną i Kółko Rolnicze; w 1901 Spółkę Oszczędności i Pożyczek (późniejsza Kasa Stefczyka); w 1913 Szkołę gospodyń wiejskich (obecnie Zespół Szkół Zawodowych).

W 1914, przed bitwą pod Marcinkowicami, na plebanii w Podegrodziu kwaterował marszałek Józef Piłsudski.

Po odzyskaniu niepodległości przez Polskę w 1918 zwiększyła się społeczna aktywność mieszkańców wsi. Działalność wznowiły organizacje powołane przed wojną. W 1928 założono również spółdzielnię mleczarską, przeniesioną później do Starego Sącza. W 1930 z inicjatywy Marii Rydlównej, przy szkole rolniczej powstało Koło Gospodyń Wiejskich.

Od 1933 wieś została siedzibą gminy zbiorowej. W jej skład wchodziło trzynaście wsi. W 1937 założony został Regionalny Zespół Pieśni i Tańca "Podegrodzie".

5 września 1939 Podegrodzie zostało zajęte przez wojska niemieckie. W okresie II wojny światowej Podegrodzianie aktywnie uczestniczyli w ruchu oporu. Prowadzone było tajne nauczanie. Działalność ta została okupiona ofiarami. Ku ich pamięci postawiono pomnik, znajdujący się koło Gminnego Ośrodka Kultury. 19 stycznia 1945 Podegrodzie zostało "wyzwolone" przez Armię Czerwoną.

W okresie powojennym nastąpił wyraźny wzrost poziomu życia wsi, zmienił się także jej wygląd. Starą drewnianą zabudowę zastępowano murowanymi domami. W 1955 przeprowadzono elektryfikację wsi. W 1976 powstał Gminny Ośrodek Kultury.

W latach 1975-1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa nowosądeckiego.

Burzowy tydzień...